In een suffig dorp zucht een gefrustreerde man tegen het leven aan. Zijn vrouw heeft hij harteloos lief; zijn assistente begrijpt niets van haar baas. Wankelend tussen ambitie en wanhoop geeft de man toe aan zijn onderdrukte ellende. De afloop is catastrofaal. Ook de dorpsbewoners spelen een rol in dit bizarre avontuur waarin een engel commentaar levert en een groot konijn de sleutelrol speelt.
Op onnavolgbare wijze verweeft De Graef onwaarschijnlijke toevalligheden met alledaagse handelingen. Je vraagt je af waar dit allemaal naartoe gaat, maar op onverwachte momenten schuift alles ingenieus en perfect in elkaar.
‘Henry’ omvat de opwinding van het detectiveverhaal, het amusement van de conférence, de ontroering van een oprechte bekentenis en het intellectuele genoegen van de speelse geest. Wat kan theater mooi zijn.“Mijn hart heeft zich gevuld met vreugde, mijn blijdschap wordt alom weerkaatst, ‘k heb lang gedacht dat ik niet deugde, maar ’t kwam dan toch goed op het laatst.” (Peter De Graef, uit ‘Henry’)
“Peter De Graef sleurt het publiek genadeloos mee in een fantastisch verhaal, groots, hallucinant en vaak verpletterend. De climax komt als een klap in je gezicht. Dat finaal lachje bezorgt je beslist kippenvel.” (Annemie Morisse, Gazet van Antwerpen, 1997)
(tekst: Uit in Vlaanderen / foto’s: Sonja Sleurs)
